Eski taş evleri, Arnavut kaldırımlı dar sokaklarıylaCunda Adası daha adım attıkları ilk anda ziyaretçilerini kendine bağlıyor..Mübadele ile adadan ayrılan Rumların kültürlerinin izleri bu sokaklarda hala yaşıyor. Gül kurusu rengindeki sarmısak taşından yapılmış bu eski Rum evlerinden birini alıp aslına uygun olarak restore edip hem orda yaşayıp hem de ufak bir butik otel olarak işletme hayalleri kurarak dolaşıyorum sokaklarında.
Kapılarda gördüğüm tarihler çok eski…1852 dahi görüyorum. Sakin, yavaş akan bir zamanda yol alıyorum, ağır ağır çıkıyorum asırlık taşlarla döşeli tatlı yokuşlardan. Eski evlerin bir çoğu kaderlerine terkedilmiş, kapılarına kilit vurulmus, tahtalar çakılmış. İçinde yaşayan birileri olanlar ise özellikle değişik değişik kapıları ,kapı tokmak
ları, işlemeleri ve bakımlılıkları ile dikkat çekiyor. Bir kez daha imreniyorum onlara.
Cunda adasında Rumlardan kalma pek çok
manastır ve kilise var.
Tarih boyunca geçirdikleri depremlerden ve bakımsızlıktan ötürü bunlardan sadece 3’ü gezilebilecek durumda.
Ayışığı Manastırı adanın Pateriça denen kısmında yer alıyor. Taksiyarhis Kilisesi ise biz gittiğimizde onarımdaydı.
Yürüye yürüye çıkıyoruz en tepede bulunan ve bir zamanlar değirmen olan kütüphaneye.İçinde çok değerli eserler olan kütüphane Rahmi Koç tarafından yaptırılmış, bahçesinde bir kafeterya mevcut. Tüm manzara ayaklarımızın altında . Hem
Ayvalık’ı hem de adanın arka tarafında kalan diğer irili ufaklı adaları görebiliyoruz. Buraya aşıklar tepesi adı verilmiş. Bu eşsiz manzarayı seyretmek için verdiğimiz moladan sonra tekrar taş sokaklardan inişe geçiyoruz.
Akşam olunca taze balık ve deniz ürünleri yiyebileceğimiz bir çok retauranttan birinde oturup yöreye özel tatları deneyebilirsiniz. Deniz kenarında oturup karşı yakadaki İda dağlarından gelen biraz deniz, biraz yaban çiçeği, biraz da yosun kokusunu içinize çekip, Ayvalık ışıklarını seyrederek ve yörenin zeytinlerinden imal edilmiş halis zeytinyağıyla Ege’ye has otlardan yapılmış salatalarınızı, mezelerinizi, denizden taze tutulmuş papalinanızı,barbununuzu,sardalya, iskorpit yahut levreğinizi afiyetle yiyebilirsiniz. Ya da bizim gibi şansınız varsa bir tanıdığınızın teknesi ile kendi balığınızı tutup güneş bulutları kızıla boyarken limana çekip teknenin arkasında kızartıp yiyebilirsiniz.
Fotoğraf, yürüyüş, keşif ve Ege lezzetleri dolu günün tatlı yorgunluğu ile adayı karaya bağlayan ve sonradan yapılmış olan Türkiye’nin ilk boğaz köprüsünden geçerek Ayvalık’a geri dönüyoruz tekrar bu havayı soluyabileceğimiz günün şimdiden hasretini çekerek….Berna AKCAN
Oldum olası severim Cunda’yı. Gerçekten kafa dinlemek isteyenlerin ve gastronomi severlerin buluşma noktasıdır yaz-kış. Bir de şu sahilde her yeri kaplamış kötü kumru, lokma, turşu fotoğraflarının dijital baskıları ile bezeli lokantalar, kendini bu alışkanlıktan kurtarabilse… O fotoğrafları internetten alıyorsunuz, dijitalde bastırıyorsunuz, fotoğraf kötü, malzeme kötü, çözünürlük kötü… En iyi restorana bile üçüncü sınıf yaftasını yapıştıracak nitelikte o plastik dijital çıktılar. Üstelik bu kez Taş Kahve ve birkaç restoran hariç sahilinde her zamankinden daha fazla plastik sandalye görünüyor Cunda’nın. Foça, Seferihisar, Karaburun bile arınmaya başladı bu plastik sandalye illetinden. Bari siz yapmayın. Sahile çıkmadığınız sürece Ada’nın içi yine canımın içi. Birkaç küçük zeytinyağlı lokantası eklenmiş, ufak tefek bireysel tasarım dükkanları açılmaya başlamış. İlk ve hep göz ağrım Moshinos Otel’in arka sokağındaki cumbalı zarif evler, bir bir renove olmuş; Siyah Lale, Latife Hanım Konağı gibi yeni oteller açılmış. Taksiyarhis Kilisesi’ne çıkan bu bir iki yokuş sokak gerçekten de adanın en güzel ve korunmuş sokakları. Cunda’da radarıma pek çok detay takıldı. Lafı uzatmadan başlayalım…
